Σχόλιο για την έκθεση Απτές Οπές στην εργασία του Στρατή Ταυλαρίδη.

Με ιδιαίτερη ευαισθησία, υπομονετικά, ψύχραιμα, με λεπτότητα και την πρέπουσα προσοχή, όπως οφείλει να πράττει ο χειρουργός, ο Στρατής Ταυλαρίδης επεμβαίνει κυριολεκτικά με χειρουργικό νυστέρι στο ελαφράς ύλης υπόστρωμα της δράσης του, συνήθως χαρτί, διαφορετικών ποιοτήτων, μεγεθών, υφής και χρώματος. Άλλοτε πάλι αφού βάψει το χαρτί που επιλέγει, το κόβει σε λεπτές λωρίδες, δημιουργώντας χάρτινα νήματα σαν ίνες που θα αποτελέσουν  την ύλη για τους  διαφορετικούς τρόπους πλεξίματος.  Το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις είναι να παράγονται δαντελωτά cut out, με ρυθμούς και διάκενα, με συστροφές και περιδινήσεις, με πυκνώματα και αραιώματα. Σαν μία καλλιγραφία με νυστέρι, προκειμένου να προκύψουν συντακτικές ακροβασίες, αλλά παράλληλα και σαν μία ζωγραφικού τύπου διαδικασία, μια χειρονομία απόλυτης ακρίβειας και εμμονικής χειροτεχνικής επεξεργασίας. Η "εκτέλεση" αυτών των έργων,  με τη διπλή σημασία της λέξης, δηλώνει κατάφορα ένα πλεόνασμα métier, τολμώ να πω μία ρητορική της δεξιοτεχνίας, όπως και έναν ευγενή τρόπο να θάβονται οι όποιες αβεβαιότητες που πλαισιώνουν τις αποφασιστικές πράξεις. Κάτι σαν την αισθητική ως ηθική που λειαίνει τις εντάσεις. Πρόκειται για έναν επαναπροσδιορισμό της ζωγραφικής διαδικασίας με αυτόνομες ή και επινοημένες τεχνικές, όπου ο εικαστικός δημιουργός αν και "παίζει" με νυστέρι,  ακυρώνει επί της ουσίας τη βία. Εξάλλου η αναίρεση υλικότητας, σαν την εικονοποίηση ασκητικών, σχεδόν άυλων τόπων, μοιάζει να ψηλαφεί με τελετουργικές χειρονομίες τα όρια μοναχικής χορογραφίας. Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτά τα έργα "μνημονικά σχεδιάσματα" που έχουν τη  δομή διαμπερών χώρων, καλειδοσκοπικές δοκιμές αποτύπωσης αστερισμών και  νεφελωμάτων, coiffe στην κόμη της Βερενίκης, απτικούς γαλαξίες υπό κλίμακα, γεωγραφικούς και συναισθηματικούς χάρτες ταυτόχρονα—σαν τοπία